playa el coco & popoyo

Na een vroeg ontbijt in het hostel pakken Anna en ik de bus naar het zuidelijker gelegen strand El Coco. Tenminste, dat denken we, maar na 5 minuten komen we erachter dat we de verkeerde richting op gaan. Op een punt waar meer backpackers eruit gaan om de grens over te steken naar Costa Rica, steken wij over en wachten op een bus terug naar San Juan. Aan timetables doen ze hier niet, dus het is wachten.

Ik denk dat het nog geen half uur duurt voor we mee kunnen met een bus. Nog voller dan de vorige, de backpacks gaan op het dak. Staand in het gangpad tussen de mensen die allerlei attributen en baby’s of kleine kids bij zich dragen zweten we uit onze panty.

Terug in San Juan eten we wat voor we om 13u de bus kunnen pakken, dit keer wel echt naar de geplande bestemming. Grotendeels vindt de tocht plaats over onverharde weg door een groen gebied, hoe dichter bij de bestemming hoe rustiger de bus wordt. Een vrouw naast me laat vol trots geposeerde foto’s van zichzelf zien op haar ipad. Vele vrouwen zijn overigens behoorlijk uitgedijd, wat ik wel begrijp met het voedsel dat ze hier eten. Alles drijft in het vet. De bevolking is vriendelijk en behulpzaam, ze maken heel graag een praatje en vinden toeristen erg interessant.

Na een hobbelig ritje van zo’n uur (€1,00) gaan we op zoek naar accommodatie. We hebben ons vergist in de prijzen, dit lijkt een bestemming voor de rijke Amerikaanse vakantiegangers. Jonge backpackers zijn verruild voor vakantiegangers van middelbare leeftijd. Uiteindelijk nemen we genoegen met een tl verlicht hokje met 2 bedden in Paraue Maritimo zonder uitzicht, maar wel direct aan het strand. En die mag er zijn!

Een strand, bijna helemaal voor jezelf, omsloten door hoge bergen, met in de verte Costa Rica. We chillen ‘m de rest van de dag bij strandtent Puerto del Sol, welke overigens de enige is, wat te merken is aan de hoge prijzen. Het is aan te raden wat eten mee te nemen als je hier naartoe gaat. De zonsondergang is er weer 1 om te onthouden.

Niet ver hier vandaan bestaat de kans dat je s’nachts schildpadden eieren kan zien leggen, maar we horen dat de kans momenteel klein is en een tripje is ons te duur met die onzekerheid. Hij staat nog wel op mijn wishlist, misschien met volle maan.

Met zonsopkomst staan we met 3 stappen op het strand en hangen rond op deze mooie plek tot 12u om vervolgens weer de bus te pakken. Het blijft een feestje in zo’n oude Amerikaanse schoolbus over onverharde weg.

Met een overstap in San Juan arriveren we een aantal uur later in Rivas. De taxi aanbiedingen vliegen ons om de oren en niet veel later zijn we op weg naar Popoyo, dé surfspot. We lopen drie hostels af, allen gelegen aan het strand, waarbij ik bijna op een slang stap, en regelen uiteindelijk een riante 2p kamer voor een bodemprijsje in het indrukwekkende fred flinstone hostel Melting Elephant omdat ze nog aan het verbouwen zijn. Begin oktober heeft een orkaan de hele kust van Nica goed gemolesteerd. De opbouw was ook al zichtbaar in San Juan. Voor het eerst in een week kan ik warm douchen in een riante eigen badkamer, ole!

Saralie, Linda en Karim (hostel san juan) blijken onze buren. We eten samen pizza bij een tentje op het strand.

De dag erop huren we een plankje en doen een poging tot surfen. Gelukkig genoeg ervaren surfdudes die ons tips en tricks kunnen geven. Na alweer een spectaculaire zonsondergang sla ik de lonely planet maar weer eens open. Ometeppe is de volgende bestemming! Het diner bestaat overigens weer uit pizza, nu zijn we met 9 man sterk.