Ometepe

Hoe langer ik in Nicaragua ben hoe comfortabeler ik mij begin te voelen. Zo onveilig als ik mij op de markt van Granada voelde, zo relaxed voel ik mij nu. De bevolking is heel aardig en over het algemeen eerlijk. S’avonds blijf ik bij mijn hostel, maar overdag is het prima.

Helaas verplaatsen we van hostel na 3 nachten in Finca Mystica. Naar La urraca loca in Santa cruz, de andere kant van het eiland. Finca mystica wordt overigens gerund door een Amerikaans stel met een dochter van 3 en de 2e op komst, mooi stel, heel gastvrij, een echte aanrader.

Na een motortaxi ritje, busritje (op zondag gaat deze 1 keer en stopt overal waar mensen staan te wachten) en lift met een pick up komen we aan bij La Urraca Loca. Een flinke tegenvaller. Lang niet zo mooi als de vorige plekken en de service is slecht. Hij weet geen motor voor me te regelen, stuurt een waardeloze gids mee de vulkaan op en blijkt later een fout gemaakt te hebben in onze boeking.

Ik ga zelf op zoek en heb binnen no time een crossmotor geregeld bij hostel Lazy Crab. De gasten achter de balie zijn zo stoned als een garnaal, of ja, krab dan misschien, maar de motoren zien er goed uit. Daar ontmoet ik Hannes (zweden) die ook net een motor heeft gehuurd. We besluiten samen het eiland te gaan verkennen. Ik geef aan eerst even op de verharde wegen te willen rijden, ik denk dat dit 10 minuten heeft geduurd voordat we de dirt roads soldaat maakte. Deze gekke zweed blijkt een ervaren motorcrosser, dus.... paden met kiezels en stenen, mul zand, steile weggetjes met keien, midden in de jungle tussen paarden en koeien, kippen, apen en slangen. En ik heb het er zonder kleerscheuren vanaf gebracht! :) Ik wil nog een keer! Echt te gek!!

Naast deze uitdagende paden zijn we ook de mainroad afgereden. December is de maand van de feesten, iedereen is mooi aangekleed, vrouwen hebben zich opgemaakt en overal hoor je muziek en wordt vuurwerk afgestoken. Zo’n motorritje geeft goed de gelegenheid cultuur en natuur beter te beleven.

Ik merk dat ik het jammer vind dat Nicaragua nog te onontwikkeld is qua toerisme waardoor reizen beperkt blijft. Het heeft ook wel zijn charme dat de niet standaard plaatsen moeilijk bereikbaar zijn, maar hierdoor gaat ook iedereen dezelfde plekken af. Ik ontmoette vandaag een gast uit Amerika die op de motor de hele kust tot aan Patagonië afreist per motor. Zo ben je veel flexiber en kan je gaan waar je wilt. En supertof!

S’avonds gaan we uit eten met Lisa, Renate, johan (NL), Hannes (zweden) en Jack (engeland). De dag erop beklimmen we met deze groep de vulkaan Maderas. Dit is de -niet actieve- vulkaan van dit eiland. Een gids neemt ons op sleeptouw, of eigenlijk is het een local die wat wil bijverdienen, daar lijkt het vaak op. Als extra gezelschap loopt een hond met ons mee, af en toe heeft ie een zetje nodig om de stijle berg op te komen. We zijn om half 8 vertrokken en komen half 5 terug. Ik heb zo’n 8 uur lang naar mijn voeten gekeken en denk dat ik ongeveer in totaal 45 minuten heb gepauzeerd. Het was een pittig tochtje met heel veel gladde stenen en modderpartijen. Door de wolken die altijd rond de top van de vulkaan blijven hangen is het er nat, het pad veranderde regelmatig in een rivier en er moest vaak geklauterd worden met handen en voeten. Helaas hoefden we het voor het uitzicht niet te doen, alles was gehuld in een deken van mist. Dat maakt de wandeling wat mij betreft minder interessant. Het vulkaan meer dat zich onder ons bevond toen we de top hadden bereikt was niet zichtbaar. We zijn wel afgedaald, wat een superstijle, gladde onderneming was, en hebben een duik genomen in het koude, modderige, stinkende water. Onwijs verfrissend...

Van voor tot achter waren we besmeurd met modder, na 3 keer douchen is het nog niet helemaal weg. Maar, weer een ervaring rijker!

Eenmaal terug in het hostel blijken we uit te moeten checken omdat hij een fout heeft gemaakt en is overboekt. Pissig en moe pakken we onze tas in en verplaatsen we met een gefixt motorritje naar het hostel van Bea (ontmoet in Finca mystica). Echter stinkt het daar naar schimmel en vermoed ik bedbugs dus we bedanken en hobbelen door naar los Cocos, een hotel. Geen puf meer om verder te kijken. We eten wat met Bea en duiken ons bed in.

Vandaag is het weer niet zo best. Een perfecte dag voor de was en achteroverleunen in een schommelstoel. S’middags gaan we te voet (met heel veel spierpijn in de benen) op verkenning in de buurt. We eindigen in El Zopilote, een supertof hostel dat alles zelf verbouwd. Het hippie gehalte is hoog en de dorms zijn echt back to basic, maar ik raad het aan als je daarvan houdt. Ik heb niet eerder in een land gereisd waar ik zulke hostels ben tegengekomen, heel tof. We drinken een smoothie en komen per toeval Ranan (Uit San Juan del Sur) tegen. We horen over een feestje dat daar vanavond is en besluiten die mee te pakken. Het is het vreemdste feestje dat ik ooit heb gehad. Al eerder hoorde ik over het regelmatige gebruik van coke en LSD in dit land door toeristen, dit bleek zo’n gevalletje. Op een supertoffe plek, midden in de jungle, maar met muziek, waar je geen danspas op kan maken en in gezelschap van heeeeele extreme LSD trippende hippies....

Om 23u stopt de boel en zien Anna en ik het niet zitten een half uur terug te lopen in het donker dus vinden een hangmat met klamboe (welke je kan boeken bij dit hostel) en brengen de nacht daarin door. Wat een drama, zo een ding ligt voor geen meter ;).

Om 6u zijn we blij dat het licht is en we naar ons hotel kunnen om verder te slapen. Dit was mijn gekste sinterklaasavond ooit.