Fiji! :D

Bula! :D
Ik zit ondertusen al lang en breed met mijn gat in Fiji, mar wil t USA avontuur toch nog ff afsluiten. Op weg met de bus van ocean naar pacific beach, haden we met onze backpack zer veel aanspraak van mensen, wat leuk was om mee te maken. Aangekomen bij het vrolijkste hotstel van San DIego (banana bungalow) hadden we direct een herontmoeting op het strand met Dave (toerleider die we ontmoette tijdens de trip) Lekker van de zon genoten en herlijk gegeten, klaargemaakt op de grill achter op de 'van' van Dave. Ik heb mij verbaasd wat het gemiddelde alcohol gehalte is dat om 15.00u door backpackers naar binnen gegoten is. Ze zijn in de USA geweest, maar hebben niet meer dan de plaatselijke kroeg en hun bed gezien, 24/7 aan de zuip. Wij zijn ook f de bar ingedoken die avond voor en borrel, waar we onze toerleidster Taylor zouden ontmoeten met haar vrienden. Sluitingstijd is zeer vroeg, dus nog even doorgegaan in de livingroom van het hostel, vergezeld door een hoop lame gasten, waarvan 1 gekleed in 'Borat' outfit, GROCE! Je zult wel begrijpen dat de gesprekken van hoog niveau waren in alle mogelijke accenten en t een latertje is geworden. Overigens iedereen denkt dat we 24/7 paddo etende, wietrokende meisjes zijn, gezien we uit Amsterdam komen. Het is wel duidelijk hoe Amsterdam bij de buitenlander bekend staat. Na de nodige verhalen over drugsexperimenten van hen in AMsterdam, vond ik t wel welletjes en was t tijd vor het bedje.

Die dag erop een strandwandeling gemakt en de skateboard van Dave uitgeprobeerd. Wat surfshops bekeken en American Football gekeken in het hostel met de rest onder het genot van gratis hotdogs!:) Eigenlijk is er altijd American football op tv en bulken de barren uit van de supporters, ochtend, middag of avond maakt daarbij geen verschil. Ik vind er weinig aan, als t spel net op gang is, is t alweer voorbij en de reclames om de 5 minuten bevorderd ook niet erg het kijkplezier.

Laatste dag in SD. Dag in dag uit, elke minuut van de dag dragen wij onze 'fannypack' bij ons, we zijn al vele malen erdoor op aangesproken, afvragend wat we toch allemaal met ons meezeulen. Terwijl ik mij afvraag waar zij al hun waardevolle spullen laten. Ja pa en ma, jullie kunnen trots op me zijn ;). Einde van de dag terug naar LA, Taylor was zo lief ons een lift te geven. We zagen wat op tegen het hostel waar we zouden verblijven in LA, vanwege de slechte verhalen, zogezegd de slechtste buurt van LA:Inglewood. Daar aangekomen viel alles mee toen de receptionist ons een dikke, vette hotelkamer gaf ipv de 20 pers. dorm, voor dezelfde prijs!:D We waren maar al te blij toen anderen hun beten van bedbugs lieten zien, verhalen vertelden over gestolen spullen en de douche presenteerde.:s Die avond heel gezellig gehad met anderen en kwamen 2 jongens tegen die we al eerder in het andere hostel hadden ontmoet. Dag erop met hen naar strand geweest, correctie: wij naar het zand van het strand, zij naar de pub van het strand. Om 11u smorgens! Die Aussies lusten er wel pap van, ik heb btw erg genoten van hun accent... Einde van de middag terug naar het hotel en hebben deze Dutchies genoten van alles dat gratis was (koekjes, thee/koffie, popcorn, champagne,diner) Vele kaartspelen verder was t tijd vor het afscheidsrondje en hadden we n lange wachttijd vor de boeg.

05.30u 08 oktober, gek om 1 dag over te slaan. Het is al warm en worden overladen met 'Bula's' door het vriendelijke (bijna eng vriendelijk) volk. Het is niet pretig een winkel in te lopen, want je word overladen door de Fijianen, dat shoppen duurde dus niet lang. Rond 11u terug naar het hotel, waarbij we een auto - gedrapeerd met zwarte doeken- voorbij zagen komen. UIt de achterklep stak een doodskist uit dat vastgehouden werd door 2 mannen om schuiven te vorkomen. Een bizar gezicht en een confrontatie met de armoe. Op straat schoolgaande kinderen in schooljurken of rokken enthousiast Bula roepend. Niet veel later riep een man ons wat toe over een tsunami alarm. Ach, zal wel een maandelijks voorkomend alarm zijn dachten we. Maar bij ankomst in het hotel was die gedachte direct verdwenen. Paniekerige, rennende receptionisten zijn geen goed teken...Verzamelen bij het zwembad en op verzoek van de manager allemaal naar het dak, dat slechts 5 meter hoog zal zijn geweest en op de radio duidelijk te horen was dat alle hotels aan zee onmiddelijk moesten evacuuren nar hoger land. Vooral de woorden: ' er is nu nog tijd' zijn bij mij behoorlijk blijven hangen. Maar nee, vooral lekker met zijn allen blijven zitten, met uitzicht op de hoge golven, terwijl bussen vol mensen langsrijden. NIet voor mij, liever onderweg dan de 'dood' in de ogen kijken :P. Na veel aandringen bij de manager werd er een bus ingezet. Lau en ik dachten, mooi, instappen en wegwezen, maar nee het kuddegedrag ontstond en opeens moest iedereen mee. Als 1 schaap over de dam is...Mijn god, als die tsunami was gekomen waren wij als 1e verzopen. Een half uur later, jawel een half uur, zette de bus zich met een slakke tempo in beweging richting binnenland. Een file van hier tot Tokio, ik had me allang neergelegd bij de situatie. Had er niet van staan te kijken als de benzine op was geweest oid. De locale mensen waren zorgwekkend relaxed alsof een weer alarm in NL uitgeroepen word. Goed, t duurde niet voor we wisten dat t gevaar was geweken en maakten rechtsomkeer. Weer veel kindjes op straat, zwaaiend. Het deed me sterk denken aan de beelden van Afrika op tv.

Vroeg op voor de boot naar het 1e eiland South Sea. Een echt paradijs. Heel klein, met hangmatten, snorkelwaar, kano's en strandbedjes. De mensen zijn zeer vrolijk en houden van zingen en muziek maken. Het is eten is heerlijk.DIe avond de plaatselijke drank KAVA gedronken. Lik een boom en je weet hoe het smaakt, smerig dus. :( In tegenstelling tot SD gaat iedereen hier vroeg slapen, snap niet hoe ze dat voor elkaar krijgen als je toch al de hele dag niks doet. Lau en ik hebben er dus een handje van om aan te pappen met het personeel want die zijn wel op tot in de late uurtjes. Bovendien vind ik het zeer interessant te zien hoe zij hun dag doorbrengen en nemen ze je mee naar leuke plekken. De zon was slechts 2 dagen aanwezig, erna 3 dagen regen. Terwijl iedereen saai in zijn bed ligt zijn Lau en ik met onze regenoutfit aan lekker door de modder en het strand gaan banjeren om toch nog wat te zien. Daarnaast met de staff schelpen gezocht, armbanden gemaakt, papaya en kokosnoot geplukt, gitaar gespeeld en vals gezongen en veel gekaart en gelezen. Je wordt zeer creatief op zo een moment. In de avond nog veel gezongen vergezeld door vallende kakkerlakken! Ieks! Ze zijn gigantisch. Die dag erop van Kuata naar het eiland Korovou met de boot, ma je zou als een zieke hond over de reling hebben gehangen...Het was nog steeds hondenweer, maar Lau en ik hadden ons regenjackie alweer aan. Denk aan de setting van 'Lost' en je weet hoe die eiland eruitziet. Prachtig. Vieze voetjes later, opgefrist en thee gedronken. Opnieuw een poging gedaan mijn kleertjes wit te krijgen, maar besef dat het onmogelijk is met koud, bruin water. Wat hebben we het toch goed in Nederland. Gelukkig de dag erop prachtig weer, hopen dat het zo blijft! Ik ben btw zeer onbereikbaar, geen signaal te ontvangen, dus spreek jullie weer in NZ! Hou van jullie!!

xxxxx